simsiyah…
çünkü rimellerim aktı üstüne ağlarken
yoksa bembeyazdı acılarım …
İkinci kitabımın açılış şiiri…
Sandığımız gibi değil bazen hiçbir şey…
Hele acı… Acımak, acı çekmek… Göründüğü kadar acı değil onun ne kadar masum olduğunu bilirseniz…
Onu gözyaşlarımızla bulandırınca ya da benim gibi üzerine rimel akıtınca, flulaşıyor… Kaynağına inemiyoruz…
Çünkü aynı anda acıyabilecek birden fazla can olduğunu canımız yanarken hiç düşünmüyoruz…
Neresindeyiz dünyanın dersiniz? Bence tam ortasında! Merkezinde! “En”inde… Herkes için böyle bu… Ama hepimiz bu kadar merkezdeysek, merkezin dışında kalanlar kimler?
Hiçbirimiz…
Çünkü hiçbir insan hayatı diğerinden daha değersiz, önemsiz değil…
Hiçbir cenine kötü huylu olması öğretilemez… Her bebek acıya duyarlıdır, belki de ondan ağlar daha doğduğu anda…
İnsan halinin en olgun zamanı o ilk doğum anıdır.
Çünkü o bilir gerçeği… Çok yakındır ona…
Büyüdükçe uzaklaşır.
No Comments